کلینی به سند معتبر از حضرت جعفر بن محمدالصادق صلوات‏الله علیه روایت کرده است که:

پادشاهی در میان بنی‏اسرائیل بود، و آن پادشاه قاضیی داشت، و آن قاضی برادری داشت که به صدق و صلاح موسوم بود. و آن برادر، زن صالحه‏ای داشت که از اولاد پیغمبران بود.

و پادشاه شخصی را می‏خواست که به کاری بفرستد. به قاضی گفت که: مرد قابل اعتمادی را طلب کن که به آن کار بفرستم. قاضی گفت که: کسی معتمدتر از برادر خود گمان ندارم.

پس برادر خود را طلبید و تکلیف آن امر به او نمود. او ابا کرد و گفت: من زن خود را تنها نمی‏توانم گذاشت. قاضی بسیار تلاش و اصرار کرد. ناچار پذیرفت و گفت:

ای برادر! من به هیچ چیز تعلق خاطر ندارم مگر همسرم، و خاطر من بسیار به او متعلق است. پس تو به جای من مواظب او باش و به امور او برس، و کارهای او را بساز تا من برگردم. قاضی قبول کرد و برادرش بیرون رفت. و آن زن از رفتن شوهر راضی نبود.

پس قاضی به مقتضای وصیت برادر، مکرر به نزد آن زن می‏آمد و از حوایج آن سؤال می‏نمود و به کارهای او اقدام می‏نمود. و محبت آن زن بر او غالب شد و (ادامه مطلب...